Top 10: Mooie Britse racevliegtuigen

De S6 vernietigde de concurrentie en won de Schneider Trophy van 1929 met een snelheid van 60 mph (97 km/u) meer dan de als tweede geplaatste Macchi MC.67. Verdere aanpassingen aan de R-type motor zorgden ervoor dat deze in de S6B een ongelooflijk vermogen van 2350 pk leverde, waarmee het in 1931 de trofee voor het Verenigd Koninkrijk in de wacht sleepte. De sleutel tot het succes en de overwinning in de race: de brandstof bevatte geen benzine, maar bestond uit 60% methanol, 30% benzeen, 10% aceton en tetraethyllood.

Als klap op de vuurpijl bewees de sensationele S6B dat hij even snel was als mooi door het absolute snelheidsrecord te vestigen op 407,5 mph (655,8 km/u) en daarmee het snelste door mensen gebouwde voertuig ooit te worden. Ongelooflijk genoeg is hij zelfs vandaag de dag nog steeds een van de twee snelste watervliegtuigen ooit gebouwd.

8: Napier-Heston Racer

De Sabre-vliegtuigmotor, ontwikkeld door Napier & Son, was een krachtige Britse vliegtuigmotor die tijdens de Tweede Wereldoorlog voornamelijk werd gebruikt in de Hawker Typhoon en Tempest. Het was een 24-cilinder, vloeistofgekoeld H-blokontwerp dat tot 2400 pk leverde en ondanks aanvankelijke betrouwbaarheidsproblemen hoogwaardige gevechtsvliegtuigen aandreef. De complexe techniek was een belangrijke innovatie in oorlogstijd.

Het eerste vliegtuig dat rond de Sabre-motor werd ontworpen, was de Napier-Heston Racer. Deze was bedoeld om het wereldsnelheidsrecord voor vliegtuigen te verbreken. Men hoopte dat hij een snelheid van 480 mph (772 km/u) zou kunnen halen. Het project werd particulier gefinancierd door de automagnaat William Morris; de Britse regering stond er gemengd tegenover, hoewel men soms dacht dat het zou kunnen helpen bij de ontwikkeling van de Sabre-motor.

8: Napier-Heston Racer

Op 12 juni 1940 maakte het eerste vliegtuig voor de recordpoging zijn eerste vlucht op Heston Aerodrome in West-Londen, bestuurd door squadronleider GLG Richmond, de hoofdtestpiloot van Heston Aircraft. Een zware schok tijdens de start bij hoge snelheid, met de cockpitkap open, zorgde ervoor dat het vliegtuig onverwacht vroeg van de grond kwam.

Na de abrupte start voerde Richmond een korte testvlucht uit met het landingsgestel uit, maar door problemen met de besturing en oververhitting van de motor moest hij een noodlanding maken. Hij liet het vliegtuig echter op 30 voet hoogte stilvallen, waarna het zwaar neerstortte. De DH.88 Comet en de Heston Racer zijn beide ontworpen door Arthur Hagg (1888-1985).

7: de Havilland DH.88 Comet

De de Havilland Comet Racer uit 1934 is een adembenemend mooi toestel met een ongelooflijk, misschien wel wonderbaarlijk verhaal. Sir MacPherson Robertson loofde een prijs van £ 10.000 (tegenwoordig € 720.000) uit voor de winnaar van een luchtrace van Engeland naar Australië, ter ere van het honderdjarig bestaan van de Australische staat Victoria.

Terwijl de meeste deelnemers een bestaand vliegtuig kozen, stelde de Havilland een gloednieuw vliegtuig voor. De nieuwe machine, een uiterst modern toestel dat alle nieuwste ideeën op het gebied van luchtvaartontwerp omarmde, ging in slechts negen maanden van concept naar overwinning in de wedstrijd...

7: de Havilland DH.88 Comet

Innovaties waren onder meer een intrekbaar landingsgestel (zeldzaam in 1934), een nieuw soort houten constructie en propellers met twee spoedhoeken. Ondanks zijn slanke romp had het vliegtuig genoeg brandstof aan boord om 2900 mijl (4667 km) af te leggen. De DH.88 zou leiden tot de Mosquito, een van de beste vliegtuigen van de Tweede Wereldoorlog.

Tegenwoordig maakt de Comet G-ACSS ook deel uit van de Shuttleworth Collection, een collectie die ongetwijfeld enkele van de mooiste vliegtuigen uit de geschiedenis bevat.

6: Gloster VI

De Gloster VI, in 1929 ontwikkeld door Gloster Aircraft, was een racewatervliegtuig ontworpen voor de Schneider Trophy. Het gestroomlijnde ontwerp met één vleugel had een lage vleugelconfiguratie en twee drijvers. Aangedreven door een 1320 pk sterke Napier Lion VIID-motor, was het gebouwd om met geavanceerde aerodynamica de snelheidsgrenzen te verleggen.

De Gloster VI nam deel aan de Schneider Trophy-race van 1929 en vertegenwoordigde het streven van Groot-Brittannië naar luchtmacht. Met een gestroomlijnde gouden romp en radiatoren aan het oppervlak om de luchtweerstand te verminderen, moest het toestel zijn rivalen overtreffen. Het vliegtuig was een showcase voor de techniek van Gloster en nam het op tegen de ontwerpen van het Italië van Mussolini in een internationale wedstrijd met hoge inzet.

6: Gloster VI

Tijdens proefvluchten vestigde de gouden Gloster VI een wereldsnelheidsrecord van 336,3 mph (541,2 km/u), bestuurd door Richard Waghorn. Dit was te danken aan de lichtgewicht constructie en de krachtige motor. In de Schneider-race eindigde het toestel echter als tweede achter de Supermarine S6, omdat het last had van kleine stuurproblemen en motorstoringen.

Hoewel hij niet won, waren de recordbrekende snelheid en ontwerpinnovaties van de Gloster VI van invloed op toekomstige vliegtuigen. De aerodynamische verfijningen kwamen terug in latere projecten van Gloster, waaronder de straalvliegtuig Meteor. De rol van de VI in de Schneider Trophy onderstreepte de luchtvaartkwaliteiten van Groot-Brittannië en inspireerde verdere ontwikkelingen op het gebied van hogesnelheidsvliegen.

5: Supermarine S4

De Supermarine S4, ontworpen door RJ Mitchell in 1925, was een gestroomlijnd racewatervliegtuig dat werd gebouwd voor de Schneider Trophy. Het gestroomlijnde ontwerp met een vleugel in cantilever en ongestutte drijvers was volledig gericht op snelheid. Aangedreven door een 680 pk sterke Napier Lion-motor verlegde het de aerodynamische grenzen van zijn tijd.

De S4 deed mee aan de Schneider Trophy-race van 1925 en vertegenwoordigde Groot-Brittannië in zijn poging om de titel terug te winnen. Het innovatieve ontwerp van het vliegtuig was gericht op het minimaliseren van de luchtweerstand, met een gladde houten romp en radiatoren die in de vleugels waren geïntegreerd. Het was een zeer gewaagde stap voorwaarts.

5: Supermarine S4

Tijdens tests bereikte de S4 een opmerkelijke snelheid van 226,6 mph (364,7 km/u), waarmee hij een Brits snelheidsrecord voor watervliegtuigen vestigde. Problemen met het vleugelontwerp veroorzaakten echter instabiliteit bij hoge snelheden. In de Schneider-race verongelukte piloot Henri Biard (links op de foto), waarmee een einde kwam aan de Britse hoop. Het potentieel van de S4 was duidelijk, maar structurele tekortkomingen beperkten het succes.

Hoewel het toestel niet won, was de S4 van invloed op toekomstige ontwerpen, met name de Supermarine S6B, die in 1931 de Schneider Trophy in de wacht sleepte. De lessen die uit de aerodynamica en motorintegratie van de S4 werden getrokken, waren van invloed op het latere werk van Mitchell (rechts afgebeeld), waaronder de Spitfire.

4: Fairey III

De Fairey III-familie, geïntroduceerd in 1917, bestond uit Britse tweedekkers die bekend stonden om hun betrouwbaarheid en veelzijdigheid. Het vliegtuig was ontworpen als verkennings- en algemeen doelvliegtuig en had een houten frame en een stoffen bekleding die elegante lijnen combineerde met praktische duurzaamheid. Als IIIC was het het beste watervliegtuig dat in de Eerste Wereldoorlog werd ontworpen, maar het kwam te laat om nog in actie te komen.

In 1919 kocht Fairey het eerste prototype van de Fairey III terug, verbeterde het met vleugels met één vleugelwijdte en een Napier Lion-motor, en schreef het in voor de Schneider Trophy-luchtrace op 10 september. Helaas werd het evenement afgelast vanwege mist, waardoor het geen kans kreeg om buiten de militaire luchtvaart te schitteren (dit is voor ons voldoende reden om dit uiterst aantrekkelijke vliegtuig op te nemen).

4: Fairey III

In de loop der jaren evolueerde de Fairey III via verschillende varianten en werd hij in de jaren twintig en dertig een belangrijk type voor de Royal Navy en de Royal Air Force. Zijn robuuste prestaties in de marine luchtvaart leverden hem wereldwijd respect op bij alle vloten.

De Fairey III, een symbool van de vroege Britse luchtvaartinnovatie, had een grote invloed op toekomstige marinevliegtuigen en blijft een icoon van zijn tijd. De ultieme III was de uitzonderlijk mooie IIIF (afgebeeld). Deze had een volledig metalen romp en later ook volledig metalen vleugels.

3: Hawker Cygnet

De Hawker Cygnet was het eerste ontwerp van Sydney Camm voor Hawker Aircraft. Er werden twee exemplaren gebouwd (G-EBMB, G-EBJH) voor de Royal Aero Club Light Aircraft Competition van 1924, met een frame van hout en doek en een gewicht van slechts 123 kg.

In 1925 won de G-EBMB, gevlogen door George Bulman, de 100 mijl lange International Handicap Race met een snelheid van 75,6 mph (121,7 km/u) en behaalde hij de tweede plaats in de 50 mijl (80,5 km) lange Light Aeroplane Race. Beide Cygnets, die in 1926 werden uitgerust met Bristol Cherub III-motoren, behaalden de eerste en tweede plaats in verdere wedstrijden en toonden daarmee hun levendige prestaties ondanks het lage vermogen.

3: Hawker Cygnet

Het lichtgewicht ontwerp van de Cygnet, met een Warren-liggerromp en vleugels met vakwerkbalken, gaf prioriteit aan efficiëntie voor privévluchten. Door motorproblemen wist het toestel echter niet de hoofdprijs van 1924 in de wacht te slepen. Helaas stortte G-EBJH in 1927 neer. G-EBMB werd tot 1946 opgeslagen en later tentoongesteld in het RAF Museum in Cosford, Engeland.

Terwijl andere vliegtuigen op deze lijst enorm krachtige machines zijn met een indrukwekkende, gestroomlijnde vorm, heeft de Cygnet een eenvoudiger en onschuldiger uiterlijk. Hij is ook klein, met een lengte van 6,22 meter, een spanwijdte van 8,53 meter en een hoogte van slechts 1,78 meter.

2: Miles Falcon

De uiterst aantrekkelijke Miles Falcon is een Brits eenmotorig vliegtuig uit de jaren 1930, ontworpen door Miles Aircraft voor privé- en toeristisch gebruik. Het werd geïntroduceerd in 1934 en had een lage vleugel, een houten constructie en een 130 pk sterke De Havilland Gipsy Major-motor, waarmee het een snelheid van 233 km/u en een bereik van 966 km haalde. Het gestroomlijnde, lichtgewicht ontwerp maakte het een favoriet onder piloten.

De Falcon, een doorontwikkeling van de Hawk Major, had een verfijnde romp voor twee of drie zitplaatsen en een opvallende elliptische vleugel voor betere lift. De gesloten cabine bood comfort en was ideaal voor lange vluchten. De vliegkwaliteiten en zuinigheid van het vliegtuig maakten het geschikt voor vliegclubs en particuliere eigenaren.

2: Miles Falcon

De Falcon blonk uit in wedstrijden, met name in de King's Cup Race van 1935, waar een aangepaste versie, de Falcon Six, met een motor van 200 pk een snelheid van 175 mph (282 km/u) haalde. Door zijn veelzijdigheid werd het toestel ook door het leger gebruikt, waar het tijdens de Tweede Wereldoorlog indruk maakte als trainingsvliegtuig. Het leger was onder de indruk van de betrouwbaarheid van het toestel tijdens lange vluchten.

Er werden ongeveer 36 Falcons gebouwd, die van invloed waren op latere Miles-vliegtuigen zoals de Messenger. Er zijn er nog enkele in gebruik, die door vintage liefhebbers worden gekoesterd. De combinatie van prestaties, betaalbaarheid en elegant ontwerp van de Falcon heeft zijn nalatenschap in de Britse luchtvaart versterkt en weerspiegelt de innovatieve benadering van Miles van de algemene luchtvaart in het vooroorlogse tijdperk.